Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk,...

Lief leven postte:

Durf te falen,

Verlies eens de strijd.

Streef niet naar perfectie.

Omarm je kwetsbaarheid.

Woorden die er net kwamen op dat moment in mijn leven dat ik durfde te falen. Het moment waarin het mij allemaal te veel werd en ik niet anders kon dan alles even aan de kant te schuiven om wat tijd te nemen voor mezelf.

Die altijd schijnbaar vrolijke Jessica, was ineens niet vrolijk meer en kon niets anders doen dan huilen. Zoveel opgekropte emoties die ergens ver weggestoken zaten en uiteindelijk een uitweg zochten.

Het valt moeilijk te omschrijven wat ik nu precies voelde, misschien omdat het zoveel verschillende gevoelens waren die zich samengebundeld hadden en besloten om toe te slaan. Ondanks de zovele vrienden en familie die bekommerd om mij zijn, voelde ik me al enige tijd heel alleen en snakte ik naar een beetje liefde. Geen naastenliefde, maar échte liefde met graag zien, houden van en zorgen voor elkaar. Ik miste een partner in mijn leven waardoor alles een beetje draagbaarder zou zijn, of alleszins zou lijken.

Als ik dan iemand vind, waar ik me goed bij voel, waar ik me veilig voel zodat ik mezelf durf en kan zijn, slaat de angst toe. Wie wil er bij mij zijn? Wie wil er een partner die er zo uitziet als mij? Vele vragen houden me bezig. Misschien is dat omdat ik de laatste keer echt wel slecht behandeld werd. Ik was de reservespeler, die inviel tot er een andere topspeler gevonden werd en dat deed pijn. Het overkomt me wel vaker, maar wennen doet het niet en steeds weer komt die angst tevoorschijn... om steeds op diezelfde manier behandeld te worden.

Luister goed, ik ben het waard om van gehouden te worden en de persoon die anders denkt of beweert... Je bent mis. Ik zal iemand (later) heel gelukkig maken en dan zullen die personen die me als reservespeler hebben ingezet, spijt hebben. Want die topspeler...Dat is dan vergane glorie...En ik zal er staan, sterker dan ooit!